KC32/22-0030
Fondée
KC - Turnhout
Commission des plaintes
Autre décision directeur
REGIMEMUTATIE - CELMUTATIE - VOORLOPIGE MAATREGEL
Volgens klager is de klacht niet gericht tegen de voorlopige maatregel, maar tegen het gegeven dat hij na afloop van de voorlopige maatregel nog steeds in de vandaalbestendige cel moest blijven. Een klacht tegen een beslissing van de directeur om klager naar een bepaalde cel te verhuizen (of specifieker het verzuim om klager niet uit een bepaalde cel te verhuizen) valt onder het toepassingsgebied van het klachtenrecht. De klacht is ontvankelijk.
De Klachtencommissie wijst erop dat het niet de bedoeling is dat voorafgaand aan een verplicht verblijf in de toegewezen verblijfsruimte een celmutatie wordt doorgevoerd (behoudens uitzonderingsgevallen waarbij bv. twee daders van een vechtpartij gescheiden dienen te worden). Het betreft immers geen verplicht verblijf in ‘een’ (eender welke door de directie op dat ogenblik opportuun geachte) toegewezen verblijfsruimte, maar een verblijf in ‘de’ (waar de gedetineerde zich op dat ogenblik bevindt) toegewezen verblijfsruimte, zoals bedoeld in artikel 41 van de Basiswet, waarbij hij in het bezit is van zijn voorwerpen, overeenkomstig artikel 45 van de Basiswet.
De Klachtencommissie kaartte in het verleden reeds de niet-wetsconforme aanpak op sectie 1 aan, waarbij gedetineerden vanuit een gedragsmatige aanpak op automatische wijze bepaalde voorwerpen ontzegd worden, zonder dat hiervoor geval per geval het regelgevend kader van de bijzondere veiligheidsmaatregelen aangewend wordt (zie o.a. KC32/21-0014 en KC32/21-0087). Gedetineerden die op sectie 1 verblijven worden dan ook, in strijd met de Basiswet, ernstig in hun rechten beperkt. De Klachtencommissie spoort de directie dan ook nogmaals aan om het nodige te doen om de aanpak op sectie 1 in te bedden in de bestaande regelgeving. Het regime op sectie 1 moet volgens de Klachtencommissie dan ook herbekeken worden. De ontzegging van voorwerpen kan enkel op tijdelijke en gemotiveerde wijze, in het kader van een tuchtsanctie of een bijzondere veiligheidsmaatregel.
Klager kon gedurende de twee weken op de vandaalbestendige cel, maar ook nu nog op een reguliere cel op sectie 1, niet over zijn microgolfoven of koffiezet beschikken. Het spreekt in het voordeel van de directrice dat ze klager intussen opnieuw in het bezit stelde van zijn DVD-speler, maar desalniettemin is klager nog steeds ernstig ontriefd. De klacht is gegrond.
Aangezien de directie zelf stelt dat ten aanzien van klager dergelijke maatregelen niet (meer) noodzakelijk zijn, maar ze vooral vanuit organisatorisch oogpunt gehandhaafd worden omdat de regels op sectie 1 nu eenmaal zijn wat ze zijn, biedt het geen oplossing om de onwettige situatie waarin klager zich bevindt te regulariseren aan de hand van een bijzondere veiligheidsmaatregel. Klager zo snel mogelijk verhuizen naar een andere sectie (met een gewoon regime) is de beste oplossing. De Klachtencommissie hoopt dan ook dat hier snel werk van gemaakt kan worden. Toch mag de directie zich niet verschuilen achter de overbevolkingsproblematiek om de situatie van klager te laten voor wat ze is. De Klachtencommissie is van oordeel dat er ten aanzien van klager geen enkele reden bestaat om hem, zelfs op sectie 1, niet in het bezit te stellen van zijn koffieapparaat en microgolfoven, zeker gezien hij alleen op cel verblijft.
Volgens klager is de klacht niet gericht tegen de voorlopige maatregel, maar tegen het gegeven dat hij na afloop van de voorlopige maatregel nog steeds in de vandaalbestendige cel moest blijven. Een klacht tegen een beslissing van de directeur om klager naar een bepaalde cel te verhuizen (of specifieker het verzuim om klager niet uit een bepaalde cel te verhuizen) valt onder het toepassingsgebied van het klachtenrecht. De klacht is ontvankelijk.
De Klachtencommissie wijst erop dat het niet de bedoeling is dat voorafgaand aan een verplicht verblijf in de toegewezen verblijfsruimte een celmutatie wordt doorgevoerd (behoudens uitzonderingsgevallen waarbij bv. twee daders van een vechtpartij gescheiden dienen te worden). Het betreft immers geen verplicht verblijf in ‘een’ (eender welke door de directie op dat ogenblik opportuun geachte) toegewezen verblijfsruimte, maar een verblijf in ‘de’ (waar de gedetineerde zich op dat ogenblik bevindt) toegewezen verblijfsruimte, zoals bedoeld in artikel 41 van de Basiswet, waarbij hij in het bezit is van zijn voorwerpen, overeenkomstig artikel 45 van de Basiswet.
De Klachtencommissie kaartte in het verleden reeds de niet-wetsconforme aanpak op sectie 1 aan, waarbij gedetineerden vanuit een gedragsmatige aanpak op automatische wijze bepaalde voorwerpen ontzegd worden, zonder dat hiervoor geval per geval het regelgevend kader van de bijzondere veiligheidsmaatregelen aangewend wordt (zie o.a. KC32/21-0014 en KC32/21-0087). Gedetineerden die op sectie 1 verblijven worden dan ook, in strijd met de Basiswet, ernstig in hun rechten beperkt. De Klachtencommissie spoort de directie dan ook nogmaals aan om het nodige te doen om de aanpak op sectie 1 in te bedden in de bestaande regelgeving. Het regime op sectie 1 moet volgens de Klachtencommissie dan ook herbekeken worden. De ontzegging van voorwerpen kan enkel op tijdelijke en gemotiveerde wijze, in het kader van een tuchtsanctie of een bijzondere veiligheidsmaatregel.
Klager kon gedurende de twee weken op de vandaalbestendige cel, maar ook nu nog op een reguliere cel op sectie 1, niet over zijn microgolfoven of koffiezet beschikken. Het spreekt in het voordeel van de directrice dat ze klager intussen opnieuw in het bezit stelde van zijn DVD-speler, maar desalniettemin is klager nog steeds ernstig ontriefd. De klacht is gegrond.
Aangezien de directie zelf stelt dat ten aanzien van klager dergelijke maatregelen niet (meer) noodzakelijk zijn, maar ze vooral vanuit organisatorisch oogpunt gehandhaafd worden omdat de regels op sectie 1 nu eenmaal zijn wat ze zijn, biedt het geen oplossing om de onwettige situatie waarin klager zich bevindt te regulariseren aan de hand van een bijzondere veiligheidsmaatregel. Klager zo snel mogelijk verhuizen naar een andere sectie (met een gewoon regime) is de beste oplossing. De Klachtencommissie hoopt dan ook dat hier snel werk van gemaakt kan worden. Toch mag de directie zich niet verschuilen achter de overbevolkingsproblematiek om de situatie van klager te laten voor wat ze is. De Klachtencommissie is van oordeel dat er ten aanzien van klager geen enkele reden bestaat om hem, zelfs op sectie 1, niet in het bezit te stellen van zijn koffieapparaat en microgolfoven, zeker gezien hij alleen op cel verblijft.