TUCHT - WANDELING - HUISHOUDELIJK REGLEMENT - MEDISCH
De klacht betreft een tuchtbeslissing van de directie van de gevangenis.
Klager werd tuchtrechtelijk gesanctioneerd voor het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen (hierna “HHR”).
Op de tuchtrechtelijke hoorzitting heeft klager uitgelegd uit dat de doosjes met seroquels van hem waren en dat hij deze op cel had, omdat hij deze was vergeten terug te geven.
De klachtencommissie merkt op dat klager niet ontkent dat een aantal van de doosjes aan hem toebehoren. De directie kon de feiten dus redelijkerwijze als bewezen beschouwen.
De feiten werden gekwalificeerd als een tuchtrechtelijke inbreuk van de tweede categorie, met name het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen. De
klachtencommissie merkt op dat het HHR van Beveren inderdaad vermeld dat, indien men een grotere hoeveelheid medicatie op cel wilt hebben, een gedetineerde hiervoor een verzoek dient in
te dienen bij de directeur.
De klachtencommissie meent daarom dat de directie de feiten kon kwalificeren als het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen.
Klager kreeg hiervoor een tuchtsanctie opgelegd van zes dagen individuele wandeling. De maximum sanctie voor een tuchtinbreuk van de tweede categorie is vijftien dagen. De tuchtsanctie is in elk
geval dus wettelijk. De klachtencommissie merkt bovendien op dat de directie voldoende gemotiveerd heeft hoe de tuchtsanctie verband houdt met de aard of de omstandigheden van de tuchtrechtelijke inbreuk, zoals vereist is door de Basiswet. De directie wijst namelijk op het gevaar dat het opsparen van medicatie kan inhouden voor klager of zijn medegedetineerden, waardoor klager wordt uitgesloten van de gemeenschappelijke wandeling.
De klachtencommissie acht de tuchtsanctie ook niet onredelijk, gegeven de geringe aard van de tuchtsanctie.
Om deze redenen, is de klacht ongegrond. De bestreden tuchtbeslissing blijft bestaan.
De klacht betreft een tuchtbeslissing van de directie van de gevangenis.
Klager werd tuchtrechtelijk gesanctioneerd voor het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen (hierna “HHR”).
Op de tuchtrechtelijke hoorzitting heeft klager uitgelegd uit dat de doosjes met seroquels van hem waren en dat hij deze op cel had, omdat hij deze was vergeten terug te geven.
De klachtencommissie merkt op dat klager niet ontkent dat een aantal van de doosjes aan hem toebehoren. De directie kon de feiten dus redelijkerwijze als bewezen beschouwen.
De feiten werden gekwalificeerd als een tuchtrechtelijke inbreuk van de tweede categorie, met name het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen. De
klachtencommissie merkt op dat het HHR van Beveren inderdaad vermeld dat, indien men een grotere hoeveelheid medicatie op cel wilt hebben, een gedetineerde hiervoor een verzoek dient in
te dienen bij de directeur.
De klachtencommissie meent daarom dat de directie de feiten kon kwalificeren als het niet-naleven van de door het huishoudelijk reglement voorgeschreven bepalingen.
Klager kreeg hiervoor een tuchtsanctie opgelegd van zes dagen individuele wandeling. De maximum sanctie voor een tuchtinbreuk van de tweede categorie is vijftien dagen. De tuchtsanctie is in elk
geval dus wettelijk. De klachtencommissie merkt bovendien op dat de directie voldoende gemotiveerd heeft hoe de tuchtsanctie verband houdt met de aard of de omstandigheden van de tuchtrechtelijke inbreuk, zoals vereist is door de Basiswet. De directie wijst namelijk op het gevaar dat het opsparen van medicatie kan inhouden voor klager of zijn medegedetineerden, waardoor klager wordt uitgesloten van de gemeenschappelijke wandeling.
De klachtencommissie acht de tuchtsanctie ook niet onredelijk, gegeven de geringe aard van de tuchtsanctie.
Om deze redenen, is de klacht ongegrond. De bestreden tuchtbeslissing blijft bestaan.